Dramatische Noodkreet!

Mijn naam is Patricia, ik ben 17 jaar en heb op dit moment bijna geen kracht meer. Maar ik heb een verpleegster en vriendin van mij gevraagd om deze brief te schrijven aan alle jongeren, voordat het te laat zal zijn:

“Ik ben altijd een knappe meid geweest, opgegroeid in een geweldig gezin van hoge klasse, in de stad Florianopolis. Mijn vader is een ingenieur in een groot overheidsbedrijf en heeft altijd geprobeerd om mij en mijn broers het allerbeste te geven, inclusief vrijheid, die ik niet goed heb weten te benutten.

Op mijn dertiende deed ik mee aan een modellen wedstrijd van een groot modellen bureau, en ik won. Ik kwam zelfs zo ver, dat ik mee deed aan een competitie om assistente te worden bij een bekende tv programma. Daarna werd ik ook gevraagd door een ander groot modellenbureau in Sao Paulo.

Ik viel altijd op door mijn knappe uiterlijk en trok daardoor de aandacht van iedereen. Ik ging naar de beste school in Florianopolis en alle jongens op die school vielen als een blok voor mij. In het weekend ging ik altijd naar winkelcentra, het strand, de bioscoop en ging ik op stap met mijn vriendinnen en we genoten van alles wat het leven ons kon geven, zowel fysiek als mentaal.

Maar mijn lot begon te veranderen in oktober 2004. Ik ging toen met een groep vriendinnen naar het Oktoberfeest in Blumenau. Mijn ouders vertrouwden mij en lieten mij vrij. In Blumenau vond ik alles geweldig. We gingen ons indrinken in een zeer bekende bar. Daarna gingen we later die avond verder naar twee discotheken. De drukte van mensen daar was te gek.

Ik had al eens eerder alcoholische dranken uitgeprobeerd, zonder dat mijn moeder het wist. Maar ik was nog nooit dronken geweest. Op donderdag, de eerste dag van het Oktoberfeest, had ik zoveel biertjes dat ik helemaal dronken raakte.

Wat een geweldig gevoel! Ik heb de hele avond genoten als een ‘gek’. Ik had met zo’n 10 jongens gezoend. Eigenlijk mochten minderjarigen niet drinken, dus om de politie en beveiligers te bedriegen, mixten mijn vriendinnen drank met frisdrank. We hebben de hele nacht gedronken en ze hadden ons niet eens in de gaten.

Rond 4 uur ’s ochtends werd ik op een brancard naar het ziekenhuis gebracht, terwijl ik bijna in coma raakte door alcoholvergiftiging. Ze gaven mij glucose injecties om op te knappen. Toen ik terug ging naar het appartement heb ik zoveel overgegeven. Maar mijn kreet van vrijheid had ik toen al gegeven. De volgende dag had ik verschrikkelijke hoofdpijn en voelde ik mij beroerd.
Op zaterdag ontmoetten wij een bende uit Sao Paulo, die ook een appartement huurden in dezelfde flat. Ik kon me van tevoren niet bedenken dat ik op die dag zou worden voorgesteld aan mijn toekomstige moordenaar.

Ik dronk nog een beetje op zaterdag. Het feest was eigenlijk niet leuk, maar rond 5:30 uur ’s ochtends gingen we naar het appartement van de jongens om de rest van de nacht door te feesten. Er kwam van alles langs en ik werd voorgesteld aan de beroemde ‘joint’ (sigaret wiet) die ze mij aanboden.

In het begin weigerde ik, maar uiteindelijk heb ik het toch uitgeprobeerd. Ik kreeg een heel raar gevoel, maar op de volgende dag, vlak voordat ik weg ging, probeerde ik het nog een keer uit.
De oudste jongen van de groep, Marcos genaamd, snoof witte poeder, waarvan ik later ontdekte dat het cocaïne was. Ze boden het mij aan, maar op die dag had ik niet het lef om het uit te proberen.

Toen ik terug naar huis ging, begreep ik dat er iets was veranderd. Ik voelde de drang om nieuwe dingen te experimenteren en het duurde niet lang of ik stond weer oog in oog met mijn moordenaar : DRUGS

Beetje bij beetje begonnen mijn beste vrienden zich van mij af te keren, aangezien ik mij begon te mengen met een bende. En zonder het te merken was ik verslaafd geraakt aan drugs, aangezien het vanaf toen deel uit maakte van mijn dagelijks leven. Ik heb verschillende soorten drugs gebruikt.

In het begin kon ik de uitgaven aan de drugs nog wel betalen, want de bende deelde met elkaar, dus was de prijs nog redelijk. Maar al snel steeg de prijs van cocaïne en ik had minimaal 5 dosis cocaïne per dag nodig. Ik ging uit op vrijdagen en kwam dan terug op zondag met mijn ‘nieuwe vrienden’.

Mijn gedrag thuis was veranderd. Mijn ouders hadden het door, maar in het begin deed ik alsof er niets was en zei ik dat ze niks met mijn leven te maken hadden. Maar thuis begon ik kleine dingen te stelen die ik kon verkopen of ruilen voor drugs. Langzamerhand begon het geld op te raken en om aan geld te komen verkocht ik mijn lichaam aan oude mannen die goed betaalden. Ik voelde me misselijk dat ik mijn lichaam verkocht, maar het was nodig om aan geld te komen.
Ik werd meerdere keren opgenomen in afkick klinieken. Mijn ouders gaven ontzettend veel geld uit, met liefde, om mij te helpen er bovenop te komen. Toen ik uit de kliniek kwam, hield ik het een paar dagen vol, maar het prikkelde weer opnieuw. Ik heb alles verlaten: school, goede vrienden en familie.

In December 2007 werd mijn doodvonnis uitgesproken. Ik ontdekte dat ik aids had opgelopen. Ik weet niet of het kwam door de naalden waarmee ik drugs gebruikte of de vele keren dat ik seks had zonder voorbehoedsmiddelen te gebruiken. Ik heb waarschijnlijk ontzettend veel mensen besmet met aids.

Beetje bij beetje gingen mijn waarden, die ik nu pas erken, verloren: familie, vrienden, ouders, religie, God – zelfs God- alles leek voor mij onzin. Mijn vader en moeder hebben van alles voor mij gedaan, daarom zal ik altijd van ze houden. Zij hebben mij het meest waardevolle gegeven, dat is het leven, en ik heb het verspild.

Ik ben op dit moment opgenomen in het ziekenhuis en weeg 24 kilo, echt verschrikkelijk. Ik wil geen bezoek ontvangen, want ik wil niet dat iemand mij zo ziet. Ik weet niet tot wanneer ik het overleef, maar uit het diepste van mijn hart, vraag ik de jongeren dat zij niet hetzelfde gestoorde pad op gaan zoals ik.

Want je zal zeker weten leren, net als ik. Maar ik weet dat het voor mij nu al te laat is”

NB: Patricia was opgenomen in het Universitair Ziekenhuis in Florianopolis. De verpleegster die voor haar zorgde, Danelise, heeft ons laten weten dat Patricia 14 uur na het schrijven van deze brief is overleden aan een hartstilstand, als gevolg van aids.

Gepubliceerd door Bisschop Edir Macedo