Twee Amerikaanse onderzoekers hebben computer simulatie gebruikt om na te bootsen wat er 3 duizend jaar geleden kon gebeuren.
Het boek van Exodus toont ons hoe het Joodse volk door de Rode Zee heen moest gaan om van de Egyptenaren te vluchtten, die hun generatielang als slaven gebruikten. Zoals het staat geschreven in Exodus 14:21-31 scheidden de wateren zich zodat duizenden mensen veilig konden oversteken en zodoende hun achtervolgers achter hun konden te laten.
De Geschriften tonen ons niet de exacte plaats waar er werd overgestoken, wat de zaak ook compliceert is het feit dat de namen van verscheidene locaties met de eeuwen heen zijn veranderd. Maar deze week hebben Amerikaanse onderzoekers gemeld dat zij niet alleen weten waar de exacte plaats is waar Mozes, volgens Gods leiding, de Rode Zee scheidde, maar zij boden ook een uitleg voor het natuurlijke fenomeen dat de wateren scheidde.
Met een virtueel model waarbij het land, de weersomstandigheden, de diepte van het water en andere topograpifsche waarden werden gesimuleerd, reproduceerden Carl Drews en Weiqing Han, wetenschappers aan het Nationale Instituut voor Atmosferisch Onderzoek en de Universiteit van Colorado te Boulder, het fenomeen dat het water terug duwde waarbij er een brug van land gemaakt werd, net zoals het beschreven staat in de Bijbel. Op geen enkel moment van de demonstratie beweerden de wetenschappers dat zij geloofden dat deze gebeurtenis wel of niet een wonder was. Zij wilden alleen maar aantonen wat er gebeurd zou kunnen zijn en onder welke omstandigheden dat kon gebeuren, daarbovenop wilden ze de juiste locatie lokaliseren.
Er zijn nog steeds twijfels. maar veel daarvan zijn vaak niet gekoppeld aan de Hemelse ingreep. "Teksten zijn misschien verkeerd vertaald. Vele geleerden betwisten dat wat werd vertaald als de Rode Zee in feite vertaald moest worden naar de Schelfzee," zegt archeoloog Rodrigo Silva, stichter van het Archeologisch Museum Paul Bork in Engenheiro Coelho (Sao Paulo, Brazilië) dat het enige is in heel Zuid-Amerika. Zodoende zou de Schelfzee niet verwijzen naar een zee, maar naar een nabij gelegen regio. Bovendien, de Rode Zee is een kloof van de Indische Oceaan, die vandaag de dag gekoppeld is aan de Middellandse Zee via het Suezkanaal. Zijn naam verwijst naar dat deel van het water alsook de omliggende regio. Los hiervan wordt het fenomeen van de scheiding van het water duidelijk beschreven in de Bijbel als een droog deel van de zeebodem dat tot stand kwam door een sterke oostelijke wind, daardoor kregen de Joden een veilige doorgang en konden ze ontsnappen van hun Egyptische vervolgers, die werden gedood toen het water weer terug vloeide.
Ondanks het feit dat sommige wetenschapper het idee van een wonder verwerpen, zouden zij kunnen uitleggen hoe het kwam dat de Joden precies op de juiste plaats waren toen de de wateren zich scheidden?
Wind Ligging
Drews en Han concentreerden zich op de winactie, in een fenomeen dat bekend staat als "wind ligging", dat gebeurde in de Nijldelta regio in de 19e eeuw.
Het werk van de twee wetenschappers werd gepubliceerd in de gerespecteerde online krant, PLoS ONE, the Public Library of Science (de Openbare Bibliotheek der Wetenschap), een organisatie dat wetenschap wilt verspreiden op een democratische wijze. "Mensen zijn altijd gefascineerd geweest door dit Exodus verhaal, zij vragen zich af of het gebaseerd is op historische feiten," zei Carl Drews. "Wat deze studie toont is dat de beschrijving van het scheiden van water inderdaad gebaseerd is op een basis van natuurkundige wetten," voegt hij toe. Drews bevestigt ook een andere Bijbelse beschrijving: "Toen de wind stopte kwamen de wateren met hoe snelheid terug. Een ieder die zich nog in de modder bevond liep de risico om te verdrinken, verwijzend naar het einde van de oversteek toen de achtervolgende Egyptenaren verdronken.
Met de hulp van oceanograaf, Weiqing Han, analyseerde Drews de regio en kwam tot een plaats die zich ten oosten van de Nijldelta bevond, Tell Kedu, een archologische plaats ten noorden van het Suezkanaal aan de Middellandse zeekust. Via een satelliet waren zijn in staat om dat gebied in de gaten te houden. Het tweetal maakte een computer simulatie van dat gebied waarbij ze de locatie reconstrueerden zodat het netzo leek als in de bijbelse tijd, zo'n 3,000 jaar geleden. Zij vulden het model met water en simuleerden de wind ligging.
De wetenschappers berekenden dat een wind met een snelheid van 63 mijl per uur (ongeveer 100 km/u) in staat zou zijn om het water gedurenden 4 uren terug te duwen. Genoeg tijd voor een veilige doorvaart voor Mozes en zijn volk.
Bijbelse getuige
Tijdens zijn werk heeft Rodrigo Silva meerdere bewijzen van bijbelse gebeurtenissen verkregen, die goed zijn gecatalogiseerd en tentoongesteld in internationale musea. Als deze archeologische vondsten iets bewijzen, dan is het een ander verhaal hoe het is gebeurd. "Wanneer iemand deze 'wetenschappelijke bewijzen' vindt die gekoppeld zijn aan Bijbelse passages dan beginnen veel mensen te denken dat 'het wonder niet langer een wonder is', alleen maar omdat de natuur er een rol in had," zei de archeoloog. "Natuurlijk heeft de natuur een rol gespeeld, maar het was onder het bevel van God. En wanneer God Zichzelf manifesteert laat hij een bijzonder 'teken' achter. Het is net als toen de tovernaars van farao hun staven in slangen veranderden en Mozes zijn staf ook liet veranderen in een slang, maar die van hem at de anderen op, zodoende demonstreerde hij zijn superioriteit."
Volgens Rodrigo, die het in een heel simpele manier duidelijk maakt dat door iedereen begrepen wordt, is het belachelijk om Gods actie te proberen te legitimeren door de wetenschap. "Het wonder gebeurde en we weten dat het gebeurde, omdat we de Bijbel hebben als een getuige. Hoe het gebeurde is een kwestie van speculatie. Het wordt een eindeloze, bodemloze put." De Bijbelse registratie van deze gebeurtenis is genoeg voor hem om te geloven dat het gebeurde. Dat is een volstrekt respectabele mening komende van een man van de wetenschap.
-1.jpg)
