Ex-lid keert terug naar de UKGR

Ik ben één maand geleden naar de UKGR teruggekeerd. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen in de UKGR en ik ben zelfs in de kerk opgegroeid en heb zodoende nooit het wereldse leven gekend. Nadat ik twee jaar getrouwd was, besloot mijn man om naar een andere kerk te gaan en daar werden we opgericht als helpers. Ik ben uit onderdanigheid meegegaan en in eerste instantie voelde ik me daar wel goed, maar mijn geestelijk leven ging elke dag steeds meer achteruit.

Na verloop van bijna 2 jaar, was ik daar slechts nog een lid, alleen om hem te behagen. Ik bleef met hem mee gaan, maar intussen ging het in geestelijk opzicht heel slecht met mij. Er begonnen zich problemen voor te doen in mijn gezondheid, waar ik voorheen nooit last van had. Ik moest constant medicijnen gebruiken, maar bleef wel stilletjes aan de zijde van mijn man, die helper in de kerk is.

Eind januari van dit jaar, nam ik een beslissing voor mijn eigen leven en ben ik teruggegaan naar de UKGR, maar wel alleen. Mijn man stemde ermee in, maar diep van binnen wil hij niet dat ik daar heen ga, aangezien hij mij dagelijks bekritiseert. Hij wil dat ik met hem naar die andere gemeente ga en hij is niet bepaald tevreden met deze situatie. Hij behandelt mij vaak slecht en vernedert mij in de aanwezigheid van mijn ouders en zijn familie. Hij schreeuwt tegen me wanneer ik aarzel over een woord of aarzelend handel.

Ik ben gelukkig, omdat ik de Here Jezus weer heb teruggevonden. Ik werd genezen en wist niet eens meer hoe het voelde om de aanwezigheid van God in mij te hebben en te zeggen: “Ik hou van U, Jezus”. Ik ga momenteel elke dinsdag, woensdag en zondag naar de kerk en twee zondagen geleden werd ik vernieuwd door de Heilige Geest en sprak ik in tongen. Dit was al twee jaar niet meer gebeurd.

Ik ben gelukkig, maar de druk wordt steeds groter met de dag. Het is echt zwaar. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik bid, maar ik weet niet of hetgeen in hem zit een boze kracht is, of dat het aan hemzelf ligt. Hij was namelijk niet zo toen hij samen met mij in de UKGR was. Hij was altijd heel kalm, maar nu is hij erg vol van zichzelf. Ik mag nooit mijn mening geven, aangezien ik al bang ben om iets te zeggen, waarop hij onbeschoft zal reageren.

Ik doe mijn uiterste best om een degelijke echtgenote te zijn, ik heb een gezegende baan (ik verdien soms zelfs meer dan hem) en ik heb het huis altijd netjes voor mijn man. Ik kook, doe in alles mijn best en geef hem aandacht. Dat is trouwens altijd al zo geweest, ik behandel hem liefdevol. Ik doe zijn dingen liever als eerste en laat mijzelf en mijn eigen zaken op de tweede plaats. Volgens mij doe ik mezelf steeds meer teniet en toon ik steeds meer toewijding aan hem, echter, mijn behoudenis en gemeenschap met God staat wel op de eerste plaats.

Ik strijd en ik ben niet van plan om op te geven. Maar handel ik eigenlijk wel op de juiste manier? Tot op welke hoogte dien ik onderdanig te zijn?

Bedankt voor uw aandacht.

ANTWOORD:

De onderdanigheid van een vrouw jegens haar echtgenoot kan niet als grenzeloos beschouwd worden. Onderdanigheid kan alleen onbeperkt en grenzeloos zijn, als het de relatie met de Here Jezus Christus betreft. Hij is Heer!

Stelt u zich eens voor dat een ongelovige echtgenoot van zijn vrouw eist dat zij haar geloof verlaat of het geloof in de Here Jezus verloochend. Zou zij dat moeten doen, alleen uit het oogpunt van haar plicht tot nederigheid? Natuurlijk niet!

Daarom dient men het geloof te gebruiken met een goed verstand en evenwicht, zodat het de Heilige Geest niet zal bedroeven.

God zegent u in overvloed.

Gepubliceerd door Bisschop Macedo